Hμερολόγιο 23 – 1/3/2013

Γράφουν οι γεωπόνοι

ΑΓΓ. ΚΟΥΤΡΟΥ ΑΥΓΟΥΛΑ

ΗΛΙΑΣ ΤΡΑΥΛΟΣ

Τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου και για μια ακόμη φορά ελαιοπαραγωγοί, αμπελουργοί, αλλά και όσοι ασχολούνται με τα καλλωπιστικά φυτά θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις ασθένειες της εποχής. Για την ελιά απαιτείται προσοχή για την αντιμετώπιση των ξυλοφάγων εντόμων, της καπνιάς και των λειχήνων.

Οι αμπελουργοί θα πρέπει να ασχοληθούν με το κλάδεμα, ενώ τα καλλωπιστικά φυτά χρειάζονται σίδηρο!

ΕΛΙΑ

Ενδείκνυται αυτή την περίοδο να αντιμετωπισθούν τα ξυλοφάγα έντομα (σκολύτες) της ελιάς, που προκαλούν μεγάλες ζημιές στα δέντρα, επειδή προσβάλλουν τα μικρά, τα νεαρά, αλλά και τα ξερά κλαδιά τους. Συνιστάται η καταπολέμηση των εντόμων να γίνεται προληπτικά, με διάφορα καλλιεργητικά μέτρα και ως τρόποι αντιμετώπισής τους προτείνονται το κατάλληλο κλάδεμα, η αναγκαία ανόργανη λίπανση, καθώς επίσης και τα απαραίτητα ποτίσματα. Προς την ίδια κατεύθυνση πρέπει να εξαλειφθούν το αργότερο μέχρι τις αρχές Μαρτίου, οι παράγοντες που μειώνουν την ευρωστία των δένδρων, αφαιρώντας και καίγοντας όλα τα ξερά και ημίξερα κλαδιά που αποτελούν συνήθως τις κύριες εστίες μόλυνσης.

Η καπνιά και οι λειχήνες ενδημούν σε ελαιώνες με υγρασία, καθώς και σε δένδρα με πυκνή βλάστηση. Βασικός τρόπος αντιμετώπισής τους είναι το κλάδεμα που εξασφαλίζει επαρκή αερισμό και φωτισμό στη φυτεία, μειώνοντας σε μεγάλο βαθμό το λεκάνιο, που αποτελεί το κύριο αίτιο προσβολής των δέντρων από την καπνιά.

Προσοχή πρέπει να δίνεται στην καταστροφή της αυτοφυούς βλάστησης γύρω από τα δέντρα, που πρέπει να αποφεύγεται πριν τα τέλη Μαρτίου σε περιοχές που ευδοκιμεί το έντομο καλόκορης, επειδή η όψιμη αντιμετώπιση των ζιζανίων συμβάλλει στη μείωση των ζημιών από το έντομο κατά το στάδιο της ανθοφορίας. Επίσης, οι ελαιοπαραγωγοί χρειάζεται να μην καταστρέφουν την οξαλίδα (ξινίθρα), που όχι μόνο δεν είναι επιζήμιο ζιζάνιο αλλά συγκρατεί τα νερά της βροχής, προστατεύει τα επικλινή εδάφη από τη διάβρωση και ανταγωνίζεται με επιτυχία τα άλλα ζιζάνια.

Στα χημικά μέσα αντιμετώπισης της καπνιάς, τα συνηθέστερα χρησιμοποιούμενα είναι τα κατάλληλα χαλκούχα σκευάσματα.

ΑΜΠΕΛΙ

Προτείνεται το κλάδεμα των αμπελιών να γίνεται προς τα τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου, με ξερό καιρό, χωρίς βροχή, άνεμο και παγετό.

Συνιστάται να αποφεύγονται οι μεγάλες τομές κλαδέματος και όπου αυτό δεν είναι δυνατόν να επικαλύπτονται με ένα προστατευτικό υλικό (πάστα), που θα εφαρμόζεται με πινέλο και θα γίνεται αμέσως μετά το κλάδεμα και το αργότερο εντός των επόμενων 24 ωρών.

Προσοχή θα πρέπει να δίνεται στα πρέμνα που έχουν επισημανθεί από το προηγούμενο καλοκαίρι ότι είναι μολυσμένα από τις ασθένειες του ξύλου, τα οποία θα πρέπει να κλαδεύονται τελευταία.

Στα προσβεβλημένα πρέμνα είναι απαραίτητο να γίνει προσπάθεια ανασχηματισμού, με τομές 10 εκατοστών, με πριόνι, κάτω από το προσβεβλημένο ξύλο και μέχρι να αποκαλυφθεί το ξύλο το υγιές. Στις περιπτώσεις που δεν μπορεί να γίνει ανασχηματισμός, το ασθενές πρέμνο πρέπει να ξεριζώνεται και γενικά να αφαιρούνται οι ξερές κλιματίδες, οι βραχίονες, καθώς και ολόκληρα τα πρέμνα που εμφάνισαν προσβολή, έτσι ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος μόλυνσης του αμπελώνα.

ΛΕΜΟΝΙΑ

Συνιστάται όταν ολοκληρωθεί η συγκομιδή των λεμονιών, που βρίσκεται σε εξέλιξη σε αρκετές περιοχές της χώρας, να γίνει κλάδεμα για την ενίσχυση της ανθοφορίας και της καρποφορίας των δέντρων, καθώς και για τη διατήρηση του κυπελλοειδούς τους σχήματος. Το κλάδεμα που εφαρμόζεται στις λεμονιές αφορά την αφαίρεση των πράσινων και κατακόρυφων βλαστών, των λεγόμενων λαίμαργων, που όχι μόνο δεν αυξάνουν την παραγωγικότητα των δέντρων, αλλά απορροφούν το νερό και πολύτιμα θρεπτικά στοιχεία του εδάφους.

Επισημαίνεται ότι πρέπει οπωσδήποτε να αφαιρούνται τα κλαδιά που κατευθύνονται προς το εσωτερικό της κόμης των δέντρων και εμποδίζουν τον αερισμό και το φωτισμό τους, καθώς και τα κλαδιά που εκπτύσσονται πολλά μαζί, αφήνοντας ένα μόνο ανά θέση.

Προτείνεται τέλος, για την αποφυγή μολύνσεων, τα κλαδιά που έχουν μεγάλη διάμετρο να καλύπτονται με ειδική πάστα μετά το κλάδεμα και να ακολουθεί πάντοτε ψεκασμός με χαλκούχο σκεύασμα.

ΚΑΛΛΩΠΙΣΤΙΚΑ ΦΥΤΑ

Το κιτρίνισμα στα φύλλα των καλλωπιστικών φυτών (αλλά και των καρποφόρων δέντρων και του αμπελιού) είναι συνήθως αποτέλεσμα της έλλειψης σιδήρου (τροφοπενία σιδήρου). Τα φυτά έχουν μικρές ανάγκες σε σίδηρο (ιχνοστοιχείο), δεν παύει όμως να είναι ένα θρεπτικό στοιχείο απαραίτητο για τη σύνθεση της χλωροφύλλης και γι’ αυτό η έλλειψή του έχει ως κλασσικό σύμπτωμα τη χλώρωση (κιτρίνισμα) των φύλλων.

Στα καλλωπιστικά φυτά, περισσότερο από την έλλειψη σιδήρου προσβάλλονται η γαρδένια, το ροδόδενδρο, η αζαλέα, η καμέλια και η ορτανσία. Επίσης το κυκλάμινο, η μπιγκόνια, ποικιλίες χρυσάνθεμου, τα γεράνια, οι γαρυφαλλιές, οι πετούνιες κ.ά.

Για την αντιμετώπιση της έλλειψης σιδήρου στα καλλωπιστικά φυτά που βρίσκονται στον κήπο, σε παρτέρια, σε ζαρντινιέρες ή σε γλάστρες είναι απαραίτητο να βελτιώνεται η στράγγιση εάν το έδαφος νεροκρατεί, να προστίθεται στο έδαφος καλά χωνεμένη κοπριά ή ένα οργανικό λίπασμα, να ακολουθείται λίπανση με νιτρική αμμωνία και ουρία, καθώς και να αποφεύγονται οι υπερβολές στη χρήση φωσφορούχων και καλιούχων λιπασμάτων. Τέλος, εφαρμόζονται λιπάσματα σιδήρου στο έδαφος ή στα φύλλα, που διακρίνονται σε οργανικά και ανόργανα.