Τα «ψιλά γράμματα» του ν/σ για τους Α.Σ.

Tο προωθούμενο vομοσχέδιο (ν/σ) για τους Αγροτικούς Συνεταιρισμούς (Α.Σ.), αν και υποτίθεται έρχεται να επουλώσει παλιές πληγές των συνεταιριστικών οργανώσεων, ούτε αυτό αντιμετωπίζει, ούτε εξασφαλίζει τη δυναμική για ένα νέο ξεκίνημα στον τομέα του συνεργατισμού, τονίζουν στην «Παραγωγή» παράγοντες του αγροτικού κόσμου.

Όπως παρατηρεί σε άρθρο του ο κ. Τάσος Κανταράς, μέλος Δ.Σ. της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας και Αντιπρόεδρος Επιτροπής Αγροτικής Ανάπτυξης και επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Λαϊκής Ενότητας Χαλκιδικής, ο κ. Αποστόλου παρουσιάζει ως καινοτομία το ελάχιστο όριο των 5-10 μελών για τη συγκρότηση ενός Α.Σ. Αν υποθέσουμε, πως θεωρητικά μπορούν να σταθούν ανάλογοι Α.Σ., τότε θα μιλάμε για δημιουργία πολλαπλάσιων των 1.042 υπαρχόντων.

Όπως παλιότερα το σύνθημα «κάθε χωριό και γυμναστήριο», τώρα θα έχουμε «κάθε αγρότης ή και κάθε γειτονιά και Συνεταιρισμός».

Τρόμος δηλαδή στα γήπεδα των μεσαζόντων!

Την ίδια ώρα η κατάργηση του υποχρεωτικού ελάχιστου συνεταιριστικού κεφαλαίου, είναι φανερό ποιανού την ισχύ εξυπηρετεί. Σε πλήρη βέβαια αντίφαση με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε: «Ο μεγάλος αριθμός μελών ανά συνεταιριστική οργάνωση, διασφαλίζει αφενός την επάρκεια προϊόντος για τη δημιουργία μιας ελάχιστης κρίσιμης μάζας μεταποίησης και αφετέρου τα πολλά μέλη δημιουργούν μια ασφάλεια στη διαθεσιμότητα προϊόντος προκειμένου να συναφθούν συμβάσεις συνεργασίας. Με το υψηλό μετοχικό κεφάλαιο, διασφαλίζεται η ιδία συμμετοχή για την πραγματοποίηση επενδύσεων παραγωγικής κατεύθυνσης, έκδοσης εγγυητικών επιστολών και εν γένει η οικονομική ευρωστία της οργάνωσης».

Αντί λοιπόν αυτών των προϋποθέσεων, θα έχουμε πολυκερματισμό, χιλιάδες αγροτικές σφραγίδες και ελεύθερο τοπίο για τους επικυρίαρχους του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος.

Επίσης, παρουσιάζεται ως ανώδυνο η και ως φιλοαγροτικό μέτρο, η δημιουργία Ταμείου διαχείρισης της ακίνητης περιουσίας του Υπουργείου και της δημόσιας αγροτικής γης.

Όμως δεν μας διαφωτίζουν, με πιο τρόπο θα χρησιμοποιηθεί όλη αυτή η περιουσία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Σε μια εποχή που η χώρα έχει δεθεί «χειροπόδαρα» από το 3ο Μνημόνιο και που η βασικότερη υποχρέωσή της είναι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, μέσω του υπέρ-ΤΑΙΠΕΔ, με σκοπό την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δημοσίου χρέους.