Ημερολόγιο καλλιεργητή

Γράφει η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΥΤΡΟΥ-ΑΥΓΟΥΛΑ

Γεωπόνος

Περίοδος που κρίνεται απαραίτητη η βασική λίπανση (λίγο πριν ή συγχρόνως με τη σπορά) των χειμωνιάτικων σιτηρών και ψυχανθών, με στόχο τη λήψη υψηλών αποδόσεων. Η βασική λίπανση αποτελείται από τα κύρια ανόργανα θρεπτικά στοιχεία που είναι το άζωτο, ο φωσφόρος και το κάλιο, είναι ανάλογη με τη γονιμότητα του εδάφους.

Στα πυρηνόκαρπα τα διάφορα καλλιεργητικά μέτρα είναι απαραίτητα για τον περιορισμό των εχθρών και των ασθενειών τους, ενώ στην καρυδιά η ανθράκωση και στην αχλαδιά το βακτηριακό κάψιμο αντιμετωπίζονται πάντα με ένα συνδυασμό καλλιεργητικών και φυτοπροστατευτικών μέτρων, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις έντονης προσβολής.

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΑ ΣΙΤΗΡΑ ΚΑΙ ΨΥΧΑΝΘΗ

(Βασική λίπανση)

Τα στοιχεία δείχνουν ότι για την παραγωγή 200 κιλών καρπού σιταριού ανά στρέμμα, αφαιρούνται 5 κιλά αζώτου, 1 κιλό φωσφόρου και 3-4 κιλά καλίου από το χωράφι.

Επιβάλλεται κατά τη βασική λίπανση των χειμωνιάτικων σιτηρών να χορηγείται η μισή δόση του αζωτούχου λιπάσματος (η άλλη μισή δίνεται κατά την επιφανειακή λίπανση) και όλη η δόση του φωσφόρου και του καλίου, ενώ προτείνεται για την κάλυψη των αναγκών των φυτών σε άζωτο, φωσφόρο και κάλιο να χορηγούνται 15-20 κιλά θειικής αμμωνίας/στρέμμα, 15-20 κιλά φωσφορικής αμμωνίας/στρέμμα και 4-6 κιλά θειικού καλίου/στρέμμα.

Ειδικότερα, οι περισσότερες μονάδες αζώτου χορηγούνται σε υγρές περιοχές και σε φτωχά εδάφη και λιγότερες όταν στα χωράφια έχει προηγηθεί ένα σανοδοτικό ψυχανθές ή μια χλωρή λίπανση, όπως επίσης σε ξηρές περιοχές και σε ποικιλίες που έχουν τάση για πλάγιασμα.

Εφιστάται η προσοχή των παραγωγών χειμωνιάτικων ψυχανθών να χρησιμοποιούν σπάνια τα αζωτούχα λιπάσματα (μόνο σε πολύ άγονα ή διαβρωμένα εδάφη και σε μικρές ποσότητες), αφού τα φυτά έχουν την ικανότητα να δεσμεύουν και να χρησιμοποιούν το άζωτο της ατμόσφαιρας, από ειδικά αζωτοβακτήρια που ζουν στις ρίζες των φυτών, ενώ σε εδάφη φτωχά σε φωσφόρο, στις περισσότερες περιπτώσεις, να χορηγούν 30-45 κιλά ενός υπερφωσφορικού λιπάσματος ανά στρέμμα.

ΚΑΡΥΔΙΑ

Η ανθράκωση είναι ένας μύκητας που διαχειμάζει στα πεσμένα φύλλα της καρυδιάς και εκεί σχηματίζονται τα περιθήκια, από τα οποία απελευθερώνονται τα ασκοσπόρια την άνοιξη, που με τη σειρά τους μολύνουν την τρυφερή βλάστηση.

Συνιστώνται, για τον περιορισμό των μολυσμάτων του μύκητα, οι παρακάτω καλλιεργητικές φροντίδες:

α) Η συλλογή και η καταστροφή των πεσμένων φύλλων με ένα όργωμα και στη συνέχεια το παράχωμά τους στο έδαφος ή το κάψιμό τους και

β) Ένας φθινοπωρινός ψεκασμός στην αρχή της φυλλόπτωσης με βορδιγάλειο πολτό ή άλλο εγκεκριμένο, κατάλληλο χαλκούχο φυτοπροστατευτικό προϊόν, κυρίως στις περιπτώσεις έντονης προσβολής.

ΑΧΛΑΔΙΑ

Συνιστώνται τα παρακάτω μέτρα για την αντιμετώπιση του βακτηριακού καψίματος στην αχλαδιά και ειδικότερα όταν υπάρχει στους οπωρώνες έντονη προσβολή.

α) Επέμβαση με χαλκούχο σκεύασμα κατά τη φυλλόπτωση με τη μεγαλύτερη συνιστώμενη δόση.

β) Αφαίρεση κατά το κλάδεμα των ξηρών κλαδιών μαζί με ένα τμήμα υγιούς ξύλου, τουλάχιστον 20 εκατοστών και στη συνέχεια η καύση τους. Το κλάδεμα πρέπει να γίνεται με ξηρό καιρό, τα δε εργαλεία κλαδέματος να απολυμαίνονται, συνεχώς, με οινόπνευμα του εμπορίου και οι μεγάλες τομές να επαλείφονται με απολυμαντικό πληγών.

γ) Επανάληψη του ψεκασμού με χαλκούχο σκεύασμα αμέσως μετά το κλάδεμα.

ΠΥΡΗΝΟΚΑΡΠΑ (ΡΟΔΑΚΙΝΙΑ - ΝΕΚΤΑΡΙΝΙΑ - ΒΕΡΙΚΟΚΙΑ Κ.Α.)

Για την αντιμετώπιση των εχθρών και των ασθενειών των πυρηνοκάρπων, όπως και των άλλων δενδρωδών καλλιεργειών, χρησιμοποιούνται διάφορα καλλιεργητικά και φυτοπροστατευτικά μέτρα.

Στα πυρηνόκαρπα, ειδικά φέτος που οι υψηλές θερμοκρασίες που επικράτησαν παρέτειναν τη βλαστική περίοδο των δένδρων, οι καλλιεργητικές εργασίες που συνιστώνται μέχρι την έλευση του χειμώνα, πρέπει να περιλαμβάνουν τον καθαρισμό των δέντρων από τα προσβεβλημένα ή τα ξερά κλαδιά και τη συλλογή των σάπιων ή μουμιοποιημένων καρπών, που στη συνέχεια οπωσδήποτε πρέπει να απομακρύνονται από τον οπωρώνα ή να καίγονται. Εφιστάται η προσοχή των παραγωγών, ώστε οι καλλιεργητικές φροντίδες να γίνονται με ξηρό καιρό και να έχουν προφανή στόχο τη σημαντική μείωση του πληθυσμού των διαχειμαζόντων εντομολογικών εχθρών, καθώς και το δραστικό περιορισμό των μυκητολογικών, βακτηριολογικών και άλλων ασθενειών που τα προσβάλλουν.

Οι παραπάνω εχθροί και ασθένειες όπως είναι ο εξώασκος, το κορύνεο, το βακτηριακό έλκος, η φυτόφθορα, ο ανθονόμος κ.ά. αντιμετωπίζονται και με τα κατάλληλα χημικά, φυτοπροστατευτικά μέσα, απαραίτητα κυρίως όταν οι προσβολές είναι έντονες.